Waarom het soms pijn doet om goed te doen – onze strijd voor zwerfhonden in Turkije

In de loop van de dag kwam er een bericht binnen in onze groepsapp van Stichting Hand & Poot. Mijn zusje stuurde het, aangeslagen. Ze staat daar – op het terrein van onze vader – in haar eentje, verantwoordelijk voor veertig honden. En toch kreeg ze vandaag te maken met onbegrip.

Twee mensen waren langs het erf gelopen. De honden blaften – zoals honden dat doen wanneer er mensen voorbijlopen. En toen kwam de opmerking:

"Wanneer gaan jullie naar de overkant? Ik wil hier veilig kunnen rondlopen." Daarmee werd bedoeld: wanneer verhuizen jullie naar een ander terrein, verder van de dorpshuizen, zodat ze geen "last" meer hebben van blaffende honden.

Wat ons raakt – want we zijn vijf zussen, ieder met onze eigen aanpak, maar allemaal met 100 procent inzet – is dat dit werk vanuit liefde gebeurt. Vanuit de behoefte om op te komen voor alles wat kwetsbaar is. Voor leven dat niet terugpraat, dat afhankelijk is van mensen.

En dan doet het pijn als je voelt dat mensen liever wegkijken dan begrijpen.

Onze stichting redt zwerfhonden in Turkije. We bieden hen veiligheid, medische zorg en – hopelijk – een toekomst bij een liefdevol baasje. We doen dit zonder grote fondsen, zonder overheidssteun. Puur op inzet, donaties en liefde voor deze vergeten zielen.

Tegenwerking en onbegrip

Wat ons raakt, is het onbegrip. Alsof mensen denken dat dit “gewoon een leuk projectje” is. Alsof ze niet zien wat het betekent om voor tientallen honden te zorgen, met beperkte middelen, in een omgeving waar beesten vaak worden gezien als overlast, in plaats van als levende wezens met gevoel.

Wat ons frustreert, is hoe snel mensen hun eigen comfort belangrijker vinden dan het leed van een ander. Er wordt met twee maten gemeten. Als een hond van iemand uit het dorp losloopt en blaft – terwijl die niet gecastreerd of gesteriliseerd is – wordt dat normaal gevonden. Maar als onze honden dat doen – veilig achter een hek – dan is het ineens een probleem.

En ja, we doen al zoveel:

• We beperken de geluidsoverlast

• We zorgen voor medische zorg en vaccinaties

• We zijn bezig met het bouwen van een diervriendelijk opvanghuis met isolatie en rustplekken

• We voeren gesprekken met mensen uit de omgeving

• We gaan de weg op en geven eten aan honden die honger hebben

• We injecteren teefjes tegen ongewenste zwangerschap

Maar soms lijkt niets goed genoeg.

Honden zijn geen wilde beesten

Wat mensen vaak vergeten: honden zijn geen wilde beesten. Ze zijn door mensen afhankelijk gemaakt van mensen. Ze zijn geen roofdieren. Ze hebben geen strategie om te overleven in vrijheid. Ze belanden op straat omdat mensen nalaten hun verantwoordelijkheid te nemen.

"Ik wil een hond voor mijn kind." "Hij was te druk, we konden hem niet houden." "Hij redt zich wel."

Zulke uitspraken horen we veel te vaak. En de gevolgen? Die blijven op straat achter. Ongecastreerde beesten, nestjes in de regen, honger, ziektes, angst.

En als wij ze dan proberen te helpen, dan worden wij aangekeken alsof wij de overlast zijn.

Zelfzuchtigheid doet pijn

Dat is misschien nog wel het pijnlijkste: de zelfzuchtigheid van de mens. Alles moet passen in het plaatje van gemak. Een beest, maar alleen zolang het schattig en rustig is. Een hond, maar alleen als hij zich gedraagt zoals mensen willen. Een buurt zonder overlast, maar zonder dat mensen verantwoordelijkheid nemen.

En als het niet meer uitkomt? Dan mag het beest weg.

Wij staan daar middenin. Wij vangen op wat is achtergelaten. En dat is zwaar. Emotioneel, mentaal, financieel. Het voelt soms alsof niemand ziet hoeveel dit van ons vraagt. Dat wij alles geven, maar ondertussen steeds de schuld krijgen van het ongemak dat mensen zelf hebben veroorzaakt.

En we blijven erbij: dit gaat niet alleen over beesten. De manier waarop mensen met dieren omgaan, laat zien hoe ze omgaan met alles wat kwetsbaar is. Wie niet in het plaatje past – mens of dier – wordt aan de kant gezet.

Waarom we toch doorgaan

Toch stoppen we niet. Want voor elke klagende stem zijn er ook mensen die wél helpen. Donateurs. Vrijwilligers. Mensen die begrijpen wat het betekent om een leven te redden.

We blijven bouwen aan een betere toekomst – letterlijk, met een nieuw opvanghuis ver van de dorpshuizen – en figuurlijk, met een groeiend netwerk van mensen die om beesten geven. Die zien dat liefde, zorg en bescherming niet vanzelfsprekend zijn, maar keihard nodig.

Deze blog is er niet om te klagen. Maar om te laten zien hoe het voelt om goed te willen doen in een wereld die dat niet altijd waardeert. En misschien – als je dit leest – kijk je de volgende keer anders naar een blaffende hond. Of naar de mensen die erachter staan

💬 Denk je met ons mee? Of wil je iets bijdragen aan ons werk? Neem contact met ons op via info@handenpoot.nl of bezoek www.handenpoot.nl.Samen maken we het verschil. 🐾